Het stuk is geschreven door de Britse toneel- en scenarioschrijfster Lucy Kirkwood en geregisseerd door Eric de Vroedt: “De voorstelling belicht het klimaatprobleem op een fantastische manier”, zo stelt De Vroedt: “En het inspireerde ons om anders te gaan werken.”

 

 

“Deze voorstelling hebben we heel bewust duurzaam geproduceerd”, zegt Maze de Boer decorontwerper en beeldend kunstenaar. “Het verhaal dwingt je ook om over je eigen handelen na te denken. De meubels op het toneel komen uit eerdere voorstellingen. Voor de constructie van het decor hebben we zo min mogelijk materiaal verbruikt en het is eenvoudig te vervoeren.” Lotte Goos, kostuumontwerper voor The Children: “Er zijn al zoveel kleren op de wereld. De winkels, de webshops en de kledingkasten puilen uit. Ik heb voor deze productie niets nieuws gekocht. Alle kostuums hebben we gemaakt met kledingstukken uit onze kostuumopslag.”

 

Ook in algemene zin wil het Nationale Theater zwaarder inzetten op duurzaamheid. De komende jaren zal samen met de Groene Grachten het theatervastgoed worden aangepakt, waaronder de 225 jaar oude Koninklijke Schouwburg. Ook nieuw: voortaan zullen er geen flesjes water meer in de pauzes zijn, maar wordt er kraanwater geschonken. 

 

 

In The Children staat het gepensioneerde echtpaar Hazel (gespeeld door Antoinette Jelgersma) en Robin (gespeeld door Stefan de Walle) centraal. Samen genieten zij van een zorgeloos bestaan aan de Britse kust. Jarenlang werkten ze als kernfysici voor een kerncentrale, nu doen ze elke dag yoga en bestieren samen een ecologische boerderij. Op een dag staat hun oud-collega Rose (gespeeld door Sylvia Poorta) voor de deur, die ze al veertig jaar niet meer gezien hebben. Zij doet het stel een extreem voorstel dat verstrekkende gevolgen heeft, voor hun eigen leven en voor dat van komende generaties. Voor het publiek wordt de vraag opgeroepen waar de grens ligt van je eigenbelang. 

 

 

The Children ging in 2016 in première op West End. Het was een groot succes en werd genomineerd voor twee Tony-awards. Het jaar daarna was het te zien op Broadway. Schrijver Lucy Kirkwood oogstte lovende kritieken van de Amerikaanse pers. Het stuk werd geroemd om zijn gelaagdheid en om de wijze waarop Kirkwood het rationele aan het empathische verbindt.