Een beperkt aantal motieven keert in Kramers tekeningen telkens terug: behalve het vrouwelijk lichaam en het portret, zijn dat dieren als hazen, reeën, een wolf of zwanen. Een enkele keer wordt het veld ingekaderd door een paar boomstammen, maar de ruimte die de tekeningen creëren, is vooral een mentale. Abstracte groeisels en geometrische constructies, strak getrokken lijnen en spontaan uitwaaierende kleurvlekken bieden de figuratieve motieven tegenspel. Een haas wordt ingesloten door slierten van evenwijdige lijnen die het weerloze dier vanaf de randen van het blad belagen. In een andere tekening lijkt een kring van golvende lijnen twee reeën juist beschutting te bieden. Kramer varieert steeds in de manier waarop hij abstracte en figuratieve elementen tegen elkaar uitspeelt. Geen van beide voert de boventoon, de uitkomst blijft onbeslist.

Naast de confrontatie van abstracte en figuratieve elementen geeft ook de toepassing van verschillende technieken en tekenstijlen in een en hetzelfde blad (en soms zelfs in één motief) de tekeningen een raadselachtige meerduidigheid. Door de beeldende middelen steeds anders in te zetten krijgen motieven telkens andere nuances en weet Kramer nieuwe harmonieën en dissonanten aan zijn tekeningen te ontlokken.

In de recente tekeningen verschijnen ook nieuwe motieven. In een aantal bladen hebben de hazen, wolven en reeën het veld geruimd voor verlaten stadsgezichten en is de tere transparantie van aquarel ingeruild voor grote, zwarte vlakken in houtskool. De eerste tekening ontstond tijdens een verblijf in het Noord-Ierse Portadown en groeide uit tot een reeks, waarin Kramer huizenblokken, gebouwen en een begraafplaats die hij zag tijdens reizen naar onder andere Madrid en Berlijn, heeft omgevormd tot anonieme, donkere silhouetten. Ook hier doemen onverklaarbare en spookachtige vormen op, die de tekeningen iets mysterieus en bijna onheilspellends geven.

Kramer gebruikt de tekenkunst niet als middel om iets vast te leggen maar om iets op te roepen. Daarbij maakt hij dankbaar gebruik van de wendbaarheid die het medium eigen is. Flexibiliteit maakte de tekenkunst van oudsher bij uitstek geschikt voor een ondersteunende rol in het ontstaansproces van een schilderij of beeld. Bij Kramer is het tekenen echter doel op zich.

De tekenkunst ligt Arno Kramer na aan het hart, niet alleen als kunstenaar, ook als docent, publicist en tentoonstellingsmaker. Sinds 2008 is hij curator van Drawing Centre Diepenheim en in 2011 was hij medeorganisator van de grote expositie All About Drawing in het Stedelijk Museum in Schiedam. De Koninklijke Academie Schone Kunst in Gent heeft hem uitgenodigd om met ingang van januari 2014 met regelmaat als gastprofessor op te treden. Hij is een warm pleitbezorger voor de beoefening én waardering van de tekenkunst als een zelfstandig en volwaardig medium.