Aan het begin van het concert dimden de lichten, waarop Singing in the Rain door de zaal klonk, een verwijzing naar de filmklassieker A Clockwork Orange en tegelijkertijd naar de titel van het laatste Queens of the Stone Age-album, ...Like Clockwork. Een grote klok tikte de laatste seconden af voordat bandleider Josh Homme en zijn mannen hun eerste akkoorden aansloegen.

Toen de wijzer nul aanwees, vond een explosie plaats van hossende fans en vliegende bekertjes bier. De band opende namelijk met het opzwepende nummer You Think I Ain't Worth a Dollar But I Feel Like a Millionaire van het album Songs for the Deaf uit 2002. Daarna speelden de rockers No One Knows, hun grootste hit ooit.

Na de oude successen was het tijd voor nieuwer werk. Van ...Like Clockwork klonken onder meer My God Is the Sun, Smooth Sailing en I Sat by the Ocean. Het publiek leek alleen los te gaan op oudere hits zoals Burn the Witch of het bluesachtige Make it With Chu. Dit veranderde toen If I Had a Tail door de Ziggo Dome galmde. Dat nieuwe nummer kon na afloop rekenen op enthousiast gefluit en gejuich.

Na een langgerekte versie van Better Living trough Chemistry sloten de Queens of the Stone Age af met Go with the Flow, waarna al snel nog een toegift volgde. Josh Homme nam plaats achter de piano en speelde The Vampyre of Time and Memory, waarbij hij zijn publiek verraste met zijn gevoelige stem. Daarna knalde de tien jaar oude hit First it Giveth door de zaal.

Het hardst tot het laatst bewaren, dat leek het credo van The Queens of the Stone Age. De mannen sloten af met A Song for the Dead, dat kan worden omschreven als raggende gitaren en beukende drums.