Voor de coronapandemie uitbrak kende de hotelsector al een aantal succesvolle en stabiele jaren. Tijdens de uitbraak was er een dipje zichtbaar, maar de sector krabbelde pijlsnel op nadat de reisbeperkingen werden opgeheven. Niet alleen de bezettingsgraden keerden terug naar het oude niveau, maar ook de kamerprijzen lieten een flink herstel zien. Daarmee laat de hotellerie zien dat zij beter bestand zijn tegen inflatie dan andere asset klassen. Vanaf het begin van het jaar zijn de kamerprijzen zelfs meer gestegen dan de inflatiecorrectie.

Wel is het volume van hoteltransacties veel lager dan in de jaren voor de pandemie, maar ook hier is het effect minder sterk dan bij andere asset klassen. Zo bleef het transactievolume in het eerste kwartaal van 2023 op hetzelfde niveau als in 2022. Andere typen commercieel onroerend goed lieten flinke dalingen zien.

Het aantal nieuw geopende hotels is zichtbaar lager dan voor 2019. Door het relatief schaarse aanbod en de stabiele markt heeft hotelvastgoed een sterke positie gekregen.

Of institutionele beleggers kunnen profiteren van deze positie van hotelvastgoed is mede afhankelijk van de contractvorm. Waar het in eerste instantie gebruikelijk was om te kiezen voor vaste contracten, is het tijdens de pandemie wel gebleken dat deze contractvorm ook zijn gebreken kent. Duidelijk is dat wanneer een hotelinvesteerder kennis van de hotelmarkt in huis heeft, die het beste resultaat kan bereiken met een hybride contract of management contract. De belangrijkste redenen zijn de investeerder hiermee meer invloed op de hotelexploitatie heeft, en in goede jaren in een hoger rendement deelt.