Anselm Kiefer werd vlak voor het einde van de Tweede Wereldoorlog in Donaueschingen geboren en speelde als kind tussen de puinhopen die de strijd had nagelaten. "Hij is daarna altijd blijven bouwen en afbreken. Hij was een van de eerste Duitse kunstenaars die eind jaren zestig de recente geschiedenis van zijn moederland onder de loep nam. Aanvankelijk stuitte hij daarom op veel kritiek, later oogstte hij juist veel waardering omdat hij blootlegde wat onbesproken bleef", zegt Voorlinden.

Kiefer maakte internationaal naam met omvangrijke schilderijen, installaties, sculpturen van ongebruikelijke materialen (goud, lood, roestend ijzer, stro), met daarin verwijzingen naar geschiedenis, mythologie en literatuur. Hij blijft er het liefst aan doorwerken. "Want een kunstwerk is voor hem eigenlijk nooit klaar", weet het museum.

Verlangen

"Kunst is verlangen. Je komt er nooit bij, maar je blijft aanhouden in de hoop dat het je wel lukt", aldus Kiefer zelf. Een kunstenaar duikt volgens hem in de geschiedenis "of het nu de geschiedenis van de mensheid is, de geologische geschiedenis van de aarde of het begin en het einde van de zichtbare kosmos."

Hij kreeg volgens het museum in Wassenaar "alle ruimte om de breedte van zijn oeuvre en interesses te etaleren". Het zwaartepunt ligt bij zijn werk uit de afgelopen vijftien jaar. Aan het begin is een boekenkast vol boeken van lood te zien. Volgens een woordvoerster is het een object van "drie olifanten zwaar". Het is van recente datum.