"Omringd door foto’s van ouders, kinderen en kleinkinderen is ze dan eindelijk ingeslapen", schrijft Van Roosmalen dinsdag. "Haar laatste woorden sprak ze een paar weken geleden tussen twee lepels pap. 'Het hoeft niet meer.' De dood was voor haar inmiddels een vriend die om de haverklap z’n bezoek aankondigt, maar er kwam altijd wat tussen."

'Gunde haar de dood' 

Hij "gunde haar de dood", vervolgt de columnist. "Ik geloof dat ik opgelucht was toen ik het nieuws vernam. Maar oog in oog met de realiteit, met het gedenktafeltje met de plastic bloem in het verpleegtehuis, de rommeltjes, foto’s en briefjes in haar kamer die ik met mijn broer en zus moest ontruimen, hoe ze opgebaard lag in het rouwcentrum, de mond subtiel vastgezet, de doos met tissues ernaast, overviel het gemis me toch."

Zijn moeder "was meer dan haar eind", zegt de schrijver. "Ze was de op een na jongste dochter in het grote gezin van een Brabantse keuterboer, geboren in de boerderij aan de Koestraat in Oirschot. Die boerderij werd aan het eind van de oorlog in brand gestoken, alleen een Mariabeeldje kwam ongeschonden uit de vuurzee." Toen zijn moeder Paula 14 jaar oud was werd haar moeder ongeneeslijk ziek. Haar vader "bracht haar onder in het nonnenklooster aan de overkant van de straat". Later ging ze bij haar oudste zus wonen. "Ze haalde haar onderwijsakte en reisde met vriendinnen naar Rome, Spanje en Frankrijk."

Alzheimer 

"Haar kwelling heette alzheimer", schrijft Van Roosmalen. "Het is ten einde nu, er is opeens ruimte om te herinneren wie ze was. Haar Mariabeeldje staat inmiddels bij ons op de schouw. Het ziet er heel gewoon uit, heel anders dan vroeger. De magie zat niet in het steen, maar in Paula van Roosmalen-Breekelmans. Je ziet het altijd te laat."

Door: ANP