Kamerman werd geboren in Eindhoven en bouwde in de decennia na de oorlog een veelzijdige carrière op. Hoewel Kamerman sinds eind jaren zestig vooral in Ierland woonde, was hij een vertrouwd gezicht in de Nederlandse toneel- en televisiewereld. Hij speelde in succesvolle series als De Stille Kracht en De Verlossing, waarin hij de eenogige pastoor Kips speelde. Een van zijn bekendste toneelrollen was Krapp in Krapps Last Tape bij Toneelgroep Studio.

Samen met zijn vrouw richtte hij in Ierland het Gurtycloona Theatre op, waar hij een gelauwerde productie van Waiting for Godot regisseerde, met amateurs uit de lokale plattelandsgemeenschap. Kamerman bleef tot op hoge leeftijd actief en speelde tot zijn 82e in speelfilms. Zijn laatste bioscoopfilms waren Loenatik De Moevie uit 2002 en Wolfsbergen uit 2007. Zijn laatste publieke optreden was in 2014 toen hij in Den Haag een eigen werk, de monoloog Dansen met Suzanne, opvoerde, waarin een oude man zijn leven overdenkt.

In 2020 ging op het Nederlands Film Festival nog zijn documentaire Het Late Leven van regisseurs Jaap van den Beukel en Pascale Korteweg in première. De film was een intiem portret van Kamerman en de manier waarop hij ouder werd. "Je voelt je gewoon jonger dan je bent", gaf hij in 2020 als belangrijkste advies in gesprek met het Eindhovens Dagblad.