"Als dat allemaal niet het geval blijkt, dan zien we het wel. Ik merk het toch niet als ik dood ben", zegt Markus ook. De kunstenares ruimt op nu zij ouder wordt. "Ik loop niet alleen tegen de 80, vierenhalf jaar geleden werd ik plotseling ernstig ziek. Het gaat weer so far, so good, maar het zet je wel aan het denken over de dood. Dus ga je opruimen."

Markus kreeg eierstokkanker. "Ik dacht dat het voorbij zou zijn, dat ik dood zou gaan. Vooral de nachten waren verschrikkelijk, urenlang ijsbeerde ik door mijn atelier", herinnert ze zich. De paniek sloeg zo hevig toe, dat Markus niet meer kon schilderen. Inmiddels lukt het haar weer om werken te maken.

Met pensioen gaat Markus niet als kunstenares. "Ik heb het minder druk en daar voel ik me fijn bij. Ik kan nog lekker schilderen, ben naast mijn werk in opdracht het liefst bezig met nieuwe onderwerpen die me inspireren zoals spiegels, Medea en hommages aan grote couturiers en moderne klassieke kunstenaars."

Ook de privéwereld van Markus en haar partner Wybe "is klein geworden", zegt ze. "Maar ik tel mijn zegeningen. Geniet van mijn dochter, van musea, van af en toe een feestje en mijn fietstochtjes door de stad. Wybe en ik hebben het na al die jaren nog altijd fijn samen. Met elkaar rommelen in huis is ook zo lekker."