Het Nationale Toneel speelt Land zonder Woorden
DEN HAAG – De Duitse schrijfster Dea Loher reisde naar Afghanistan om een schrijfworkshop te geven. De ervaring van armoede en geweld schokten haar zo dat ze begon te twijfelen aan de zin van welke artistieke activiteit dan ook. Een aantal jaren later bracht ze deze ervaring onderwoorden in de monoloog Land zonder Woorden.
Korte inhoud
Eennaamloze kunstenares woont en werkt een tijd in de stad K. “Hoe was het?” vraagt men haar, wanneer ze uit het door oorlog vernietigde land terugkeert. Ze kan de vraag niet beantwoorden. Er zijn geen woorden om de gruwel die ze meemaakte te beschrijven. De schrijfster verstomt. Maarbinnenin blijft haar geworstel om woorden doorwoeden. In een uiterste poging om het onverwoordbare te verwoorden verbergt de schrijfster zich achter het masker van schilderes. Hoewel ze weet dat dit in feite een bankroetverklaring is: “een dubbele bankroetverklaring/ zich verstoppen met woorden/ achter kleuren/alsof het simpeler was/ als ik schilderes was.”
De schrijfster mislukt dan ook in haar voornemen, ze creëert geen woorden of beelden. En de vraag blijft: waar moet ze naar toe met de woede, het lijden, de pijn, het geluk?
Dea Loher
Dea Loher (1964) studeerde Duits en Filosofie in München en Toneelschrijven in Berlijn. Al met haar eerste toneelstuk viel ze in de prijzen. Tegenwoordig is ze een van de meest bekende en gewaardeerde Duitse toneelschrijvers. In Land zonder Woorden laat ze ons getuige zijn van deeeuwige zoektocht van de Westerse kunstenaar naar het ware kunstwerk, waarin alle gevoelens en gedachten zitten opgesloten. En van de machteloosheid wanneer een verblijf in een ver, door burgeroorlog, islamterreur en armoede geteisterd land het geprivilegieerde bestaan vande westerse mens aantast.
Regisseur Jaap Spijkers
Jaap Spijkers is naast acteur (o.a. Faust) ook als regisseur verbonden aan het Nationale Toneel. Na het succesvolle Dat Smoel, maakt hij nu met actrice Antoinette Jelgersma een indringende monoloog in een bijzondere theatersetting.
Spijkers over Land zonder Woorden:
“In de voorstelling Land Zonder Woorden zijn we als publiek niet anoniem aanwezig, maar maken deel uit van het kunstwerk dat dagelijks opnieuw gemaakt wordt. Vanuit de vrouw gezien zijn wij de achtergrond van haar doek. Haar reden van bestaan.”
